تجزیه و تحلیل قطعات اجرای پایانی از نظر هارمونی و فرم

مطالعاتی که از سوی نوازندگان برای رسیدن به درک عالی از آثار اجرایی انجام می گیرد قسمت بسیار عمده و پر اهمیتی از روند اجرای موسیقی به حساب می آید.به این کار اگر مانند بسیاری از بخش های نظام آموزشی به عنوان عملی صرفا تحلیلی و تئوریک و بدون تکیه بر اصلی ترین حس دخیل در درک هنر موسیقی یعنی شنیدن نگریسته شود،نتیجه ای کاملا غیر کاربردی داشته و صرفا مشق و تکلیفی خواهد بود که نه تنها در روند خود شاق وطاقت فرسا و بی معناست،بلکه درست به همین دلیل قطعا ناقص و مملو از سوء برداشت ها و فلسفه بافی های صرفا تحلیل گرانه خواهد بود.اگر عمل تجزیه و تحلیل آثار موسیقی به دست تحلیل گران و اهالی بی عمل عرصه ی هنر انجام گیرد از آن نباید انتظاری کاربردی داشت.درکی که نوازنده ی هنرمند از الهامات هنرمند آهنگساز به دست می آورد و آن را بی واسطه در هنگام اجرا در اختیار مخاطب علاقه مند هنر ناب قرار می دهد،خود بالاترین مراحل تفسیر و تحلیل این آثار است.حال اگر این تفاسیر در غالبی قابل ارائه ی مکتوب قرار گیرد قطعا فراتر از تأثیر بر روی حاضران در یک سالن کنسرت پیش خواهد رفت.این تحلیل ها کمکی دو سویه خواهند کرد؛از طرفی به ارائه ی اصیل یک اجرا منجر خواهند شد و از سوی دیگر خوانندگان را به کسوت شنوندگان علاقه مند و مشتاق در خواهند آورد.تأثیر متقابل اعمال اجرایی و تحلیلی خوب چنین خواهد بود. در اثر پیش رو سعی بر این بوده است که آثاری که به ترتیب از رپرتوار دوران های رنسانس،باروک،کلاسیک،رومانتیک و قرن بیستم انتخاب شده است با در نظر گرفتن مشخصه های هنری دوره ی خود بررسی و در بستر خود دیده شود.در دوران رنسانس که هنوز چیرگی نظام ماژور-مینوری به طور قطعی انجام نگرفته بود،هنوز مدهای کلیسایی جولان می دادند.این نگرش ما را بر آن می دارد تا در تحلیل دیفرنسیاس بر روی تم کنده کلاروس از الونسو مودارا آهنگساز اسپانیایی،جدا از تحلیل کلاسیک هارمونی،گوشه ی چشمی به روابط مدال داشته باشیم.رویارویی با تکنیک های نادری که در سوییت شماره ی 2 یوهان سباستین باخ برای لوت مورد استفاده قرار گرفته است و آن فوگ عظیم دوبل با داکاپوی کم نظیر،آشنایی کامل با زبان و تکنیک های پیچیده ی اوج باروک را می طلبد.شناخت زمینه های موسیقی کلاسیک های وین لازمه ی پی بردن به انگیزه های یک آهنگساز پیرو در کشوری خارج از محدوده ی زنده ی موسیقی کلاسیک رسمی در اروپاست.شناسایی فرم ها و زبان موسیقی رومانتیک در تلفیق با سلایق یک آهنگساز اهل آمریکای لاتین که موسیقی هر دو قرن نوزده و بیست را درک کرده است ما را با تناقضات بسیاری روبه رو می کند.در نهایت از این منزل راه به سمت زبان زنده ی موسیقی قرن بیستم می بریم؛جایی که آهنگسازی برای گیتار پابه پای دیگر سازها و شاخه ها جدی گرفته شده است و تکنیک های روز آمد موسیقی این سده،همزمان با آهنگسازی آهنگسازان بزرگ برای ترکیب های مختلف سازی در ادبیات گیتار نیز رخنه می کند.